Her Şeyin Çırağı, Hiçbir Şeyin Ustası

Merhaba, evet, o benim.

Hiçbir şeyin ustası, ama her şeyin çırağı, çekirgesi, öğrencisi. Yıllarca neden hiçbir alanda “profesyonelleşemediğimi” çok uzun zamandır sorguluyorum. Ya dikkat dağınıklığıydı bu ya da maymun iştahlılık. Her şeyi yapabiliyor olmak nedense düzeltilmesi gereken bir şeymiş, bir eksiklikmiş gibi hissettirildim. Neden hissettirildim, çünkü yıllarca etrafım;

“Çok yeteneklisin ama harcanıyorsun.”

“Kızım, şu işi bırak artık, sen sanatçı ruhlusun.”

“Yarışmaya katılmalısın, çok iyisin!”

diyen hocalarımla, arkadaşlarımla doluydu.

Belki iyi niyetle söylenen sözler bunlar fakat hiç bitmedi. Aynı şekilde, çıraklık sevdam da…

Tek bir şeye odaklanmak fikri bana hep yabancı geldi. Çünkü neden sadece bir şey olayım ki?

Sanatçı, ressam, müzisyen, sporcu, hostes, araştırmacı, psikolog, yazar, yaşam koçu…

Eğer istersem, biraz mesaiyle her birini en iyi şekilde yapabileceğimi biliyorum. Ama mesele bu değil.

Benim bir kimliğe, bir tanıma, dış onaya ihtiyacım yok. Olsam da olur, olmasam da.

Hatta gerçekten doğuştan yetenekli insanların, böyle hırslara sahip olmadıkları için dünyaya gelirken yetenekleri ile ödüllendirildiklerini düşünüyorum. Çünkü gerçekten iyi olanın ispatla, kimliklerle işi yoktur.

Bir konu üzerinde uzmanlaştığımı kanıtlamak için kursa da gidebilirim, fakülteye de. Alırım bir diploma ya da sertifika, ooh! Peki bu mu önemli olan. Hele ki memlekette vasıfsız bir çok kişi e-devletten kendisini polis olarak gösterirken, kendisine diploma hazırlayıp ameliyatlara girerken… Topluma “Ben buyum. Baaah bu da bu işin profesyoneli olduğumu gösteren kağıt.” diyerek, ilişkileri samimiyet çerçevesinde geliştirmek varken, “profesyonellik” adı altında neden yazarkasaya dönüşeyim?

Zamanla gördüm ki, “bir şey” olmaya çalışan, o kimliğe sımsıkı sarılan insanların çoğu aslında bir şeylerden ya kaçıyor, ya da bir şeyle tanımlanma ihtiyacı var.

“Board benim tutkum aabii!”

“Havacılık bir yaşam biçimi.”

“Müzik olmadan yaşayamam!”

diyenler, belki de sadece bir şey olmak istiyor. Bir şeyle tanımlanma ihtiyacı var ya da gerçek, varolan kişiden kendilerinden uzaklaşmak istiyor. Bunu da “sonunda kendimi buldum” adı altında içine meşrulaştırıyor. Neredeydin ki? Hep buradasın zaten. Olduğun halinle.

Oysa asıl mesele, tüm bunlar yokken de tam hissedebilmekte.

Bir şeylerin ustası olmak değil mesele; hiçbir şeyken de tam kalabilmek.

Ben her şeyim.

Ve hiçbir şeyim.

Yıllarca bana dayatılmış inanış “yeteneğinle buralarda harcanıyorsun.” cümlesine cevap veriyorum; Harcanmıyorum kardeş, aksine tüm yapbozun parçaları tam da burada birleşiyor. Ve bu multitaskingle ilham oluyorum.

Öyle güzel geri dönüşler var ve öyle değerli ki… Gözlerim dolu dolu okuyorum. Minnet duyuyorum. Birilerinin yoluna ışık tutabiliyorsam, işte bu gerçek bir başarı.

Toplumun “başarı” tanımına uymuyor belki ama önemli değil.

Çünkü büyük insan olmak için ne ünlü bir ressam, müzisyen, ne bestseller yazar ya da herhang bir şey olmaya ne de mal mülk sahibi olmaya ihtiyaç var.

Başarı, bir tanıma sığmak değil, kendinle tam olabilmek.

Ve elbette bir de Yay burcu gerçeği var!

Kabul edelim, suçumuz her şeyi iyi yapabilecek kadar becerikli olmak.

Ve onlara tutunmayı gerektirmeyecek kadar özsevgi ve özgüvene sahip olmak.

Kendimizi biraz da övelim değil mi? Çünkü bu farkındalığı kazanmak kolay olmadı.

Ve artık biliyorum: Ben bu dünyaya bir şey olmaya değil, her halimle varolmaya geldim. Elimdekini de paylaşmaya geldim.

Hiçbir şeyken de tam hissedebilmek: işte özgürlük budur.

Benimle aynı kaderi paylaşan, tek bir kimliğe sığamayacak kadar çok yönlü ve fazla olan çirkin ördek yavrularının yanaklarından öperim. Sizler eksik değilsiniz. Sadece yıllarca eksik hissettirildiğiniz yanlış bir sürüdeydiniz. O kadar. 🌱